Latterleg pompøs avskilsmelding

Alle ting har ein ende (unnateke pølsa, som har to). Post-journal har no nådd sin logiske konklusjon, og vert nedlagd. Vidare blogging vil kan hende finna stad. Ein annan stad, i så fall.

Loituma, eller finsk Youtube-teater

Som god Ytrebykven er eg glad i finsk folkemusikk, og fann stor fagnad i ein farsott som har herja dutuba i ujamne bølgjer dei siste åra. Det byrja, så vidt eg har kunna bringa på det reine, her, med vokalgruppa Loituma si a capella versjon av den ubegripeleg catchy "Ievan polkka" ("Evas polka"):

Så, slik det ofte skjer på nettet, oppsto ein underleg, så langt ikkje fullgodt forklart, kopling til japansk anime:

Den snurrande purrelauken hadde ein hypnotisk effekt på tallause kreative sjeler rundt om kring i nettverda, noko denne kompilasjonen skulle vera rikeleg prov på:

Etter kort tid inntok fenomenet sjølvsagt dei mest avantgardistiske kunstgalleria, her som ein kollektiv performance med homoerotiske over- og undertoner:

Sidan vart det stille lenge i det alltid fascinerande "related videos"-feltet, inntil denne japanske gitaristen sto fram med sin imponerande lydrette tolking:

Og akkurat som den finske teksten fann vegen til Japan, fann det austoverspringande memet heim til Skandinavia og inn i ein, lat oss seia, litt annan musikalsk samanheng:

For ein Ytrebykven kling det likevel best i originaltapping, frå noko som sterkt minner om ein ukjend folkekomedie, ca. 1952:

Løysinga

Det har ikkje gått skribenten hus forbi at ein diskuterer hovudplagg i politiet for tida. Og sidan han er i det sjenerøse hjørnet, tenkte han å presentera løysinga på dilemmaet: Ettersom der ikkje finst noka religion som eksplisitt forbyr folk å gå med hijab, kan ein ganske enkelt påby hovudplagget som ein del av politiuniforma, for alle. Uniforma vert eins, og dei som absolutt må gå med hijab, får lov til det. Dermed skulle både Arne J. og Knut S. vera godt nøgde. For ikkje å snakka om alle dei som synest folk i uniform ser ut som dei prøver å kompensera for noko.

Attende

For ei veke sidan, faktisk, men først i dag fekk eg sett skikkeleg på ho. Allereie er dagen tre timar lang, fuglane har byrja kvitra og den kalde, kvite våren er i gang.

Alt ein ikkje veit...

Ian Garrick Mason skriv interessant og opplysande om somalisk dikting på Sans Everything. Han siterer mellom anna Margaret Laurence, som likna den somaliske krigshøvdingen og diktaren Sayyīd Muhammad `Abd Allāh al-Hasan (1856-1920) med hellenske klassikarar:

“The sheer force and sweep of it is sometimes reminiscent of Homer,” she wrote, “whose subject was also tribal war and who described it in similar terms of drama, grandeur, and gore.” Her observation makes one wonder for a moment whether, when seen through the eyes of more powerful and more unified Mediterranean states, the feuding cities of pre-classical Greece might have looked something like Somalia does to us today, as a land of raiders, petty vendettas, and (as an aside) skillful oral poetry.

Meir oppsiktsvekkjande, men ikkje mindre gledeleg:

(...) in Somalia women’s poetry is not taken as seriously as men’s, and does not normally get memorized or recited beyond small groups of family or friends. Nonetheless, in 1992 they played a key role in averting a nascent civil war by interposing themselves between two sub-clans in Burao and reciting poems meant to tug at the consciences of their brethren. Within days, a ceasefire was achieved.

Alder ingen hindring

I sitt treogtjuande år greide fordundre meg bilen å passera EU-kontrollen utan andre merknader enn ei gåen lyspære. Ein skulle vel ikkje gleda seg over slikt, bilkøyring er ikkje akkurat berekraftig i eit globalt perspektiv, jamvel om CO2-nøytralisering etter den anerkjende syltetøyglas-metoden er innført i skribenthushaldninga. Men eg er glad i gamle ting som framleis kan brukast. Eg er glad i bruktbutikkar og klede som har gått i arv, antikvariat og manuelle kjøkkenreiskap. Eg likar ting som let seg reparera. Eg er altså ikkje berre ein rullande fåre for klimaet, men eit vandrande trugsmål mot verdsøkonomien, som jo berre kan halda seg flytande ved at nyare og skjørare ting uavlateleg vert produsert og teke i bruk - og ut av bruk. Difor har eg stor forståing for at verdas regjeringar ilar til med å hjelpa finansnæringa når dei har kuka det til for seg, medan milliardane neppe sit like laust når eg eller Arktis eller den bengalske tigeren slit. For korkje eg, Arktis eller den bengalske tigeren bidreg i nemneverdig grad til å halda hjula i gong. Tvert om. Heile tida driv me og legg oss framføre desse hjula, som heldigvis er robuste nok til å rulla vidare over folk og landskap, slik dei har gjort sidan hjulet vart oppfunne ein gong i ei svunnen fortid. Det er sant som dei seier, ein treng ikkje finna opp hjulet på nytt. Me treng berre halda dei i gong.

Allmogen les - og skriv

At romanar på mobilen var populært i Japan, hadde eg for så vidt lese før, men i The New Yorker fann eg ein ganske interessant og omfattande reportasje om fenomenet som set det i ein slag samanheng. Kort oppsummert: Klassisk trivial- og serielitteratur, produsert online og anonymt, trykt i store opplag og forakta av den litterære offentlegheita. Det interessante, nye, bortsett frå skrivemåten, er samansmeltinga av forfattar- og lesarrollen. Ein populær nettstad for slike romanar har, ifølgje artikkelen, over ein million titlar, dei fleste laga av amatørar og gratis tilgjengeleg. Og det har sjølvsagt òg med skrivemåten å gjera. Her heime har eg inntrykk av at elektronisk litteratur (for å kalla det det) har vore ei sak for avantgarden. Men eg har ei kjensle av at det kjem til å endra seg.