Jomen sa eg smør...

Er det ikkje typisk? I forfjor øydela eg teltet mitt (noko billeg lørv eg kjøpte på koopen i Tana ein gong eg var på tur vestover og sørover), og sidan har eg tenkt at snart må eg sanneleg få meg eit nytt, så eg kan nyta friluftslivet i lenger strekk enn ut og heimatt. Og i dag investerte eg i noko nytt, billeg lørv med betre plass og takhøgd. Men kva skjer? Eg pakkar ut det gamle teltet, og reparasjonsfnatikar som eg er, prøver eg ein gong til å få den bøyelege stanga som er knekt til å henga saman. Og det gjer ho. Så no har eg to telt. Eit stort og eit lite, eller eit lite og eit pittelite, alt ettersom korleis du ser det.

Joggebølge II

Etter ei veke og fem økter registrerer han, sjølv om det er for tidleg å snakka om vesentlege resultat anna enn eit skrikande behov for fleire skifte av treningstøy, at kroppen reagerer på uvant mykje bruk. Ikkje akkurat med begeistring, heller med overrasking og kan hende vantru, om ein kropp kan uttrykkja slikt overfor sin eigen eigar. Slik nokon ville reagera om du sa noko riktig sjokkerande, men ikkje nødvendigvis så negativt. Midtvegs mellom ein telefon frå Norsk Tipping og ein telefon frå ei gravid eks, sånn omtrent. I morgon er i alle fall kviledag. Statistikken så langt, sirleg plotta inn i sinnrike nett-greier, syner drøye tre timar trent og 20 kilometer sprunge. Beste kilometertid noko over fem minutt. Ganske mykje over, for å vera ærleg. Men ikkje fullt fem og eit halvt. Det er ein lang veg å gå. Springa. Novel. Følg med, følg med.

Jaktinstinktet

Kor mange myggstikk er dette verdt? Svar: Veldig, veldig mange.
Røye frå Navarsvatnet, ti minutt sykkeltur heimefrå.

Juksafiske

Det er sørgeleg med fisk i fjorden, men fint å vera på sjøen. Men uansett kor mykje eg likar det, står det ikke til å nekta for at eg ikkje nett aspirerar til sjøulk-status. Det vert mykje kløneri og fomling, saltvåte sommargjestar og altså nokså lite fisk. Då er det fint at bonden stiller opp med sjølvfiska laks og bergar middagen.

Joggebølge

Han har byrja trena att. Det gjer vondt. Og godt, på sitt vis. Det er, finn han ut, ikkje som å sykla. Alt det han kunne for tjue år sidan, er ettertrykkjeleg borte, medan effekten av tjue års surfing på god grunntrening og naturleg vekst er like ettertrykkjeleg tilstades. Det er, tenkjer han, litt som å komma på at det ville vore fint å skifta tapet i stova, og så oppdaga at materiala bakom er pillrotne.
Vel, vel. Så har ein vorte gamal og vedlikehaldstrengande, men det er framleis underleg tilfredsstillande å vera heilt utsliten, ikkje av knappe deadlines eller seine kveldar i godt eller dårleg lag, men ordentleg, fysiologisk utsliten av mangel på oksygen og brennbare karbohydratar. Det verste er i grunnen den audmjukande kjensla av å verta sett i alt anna enn tidsmessig utstyr, halsande langsetter vegane i nabolaget eller rundt idrettsbana, ukledeleg slimat i skjegget og med andletet falda i grimaser som ikkje lett let seg løysa opp ved synet av kjentfolk ute for å lufta hunden, ungane eller vitet.
På den meir oppmuntrande sida noterer han stor framgang i tekniske disiplinar som involverer kasting av tunge ting mot dårleg definerte mål (stort sett "så langt som mogleg"). Det er herleg aggresjonsdempande å hiva av garde dødelege missilar av ymis skapnad mot innbilte fiendar der ute på den humpete grasmatta. Eller meir fredfylt, å lasta opp kastereiskapen med tankar og ting ein gjerne vil verta kvitt. I motsett ende er det noko djupt tilfredsstillande med lange økter som ikkje handlar om andre ting enn å setja den eine foten framføre hine. Det er ei problemstilling det er lett å forhalda seg til. Høgre, venstre, høgre, venstre. Pust inn ein to, pust ut ein to, og for kvar tanke som melder seg, er det ein viktigare: Pust. Flytt føtene.
Kor lenge orkar han å halda på med dette tøvet? Følg med, følg med.