Skribenten har visst drege med seg nokre king-size basiluskar heim frå statane. Alt er som kjent større der borte, og denne vårforkjølinga er det verkeleg episke dimensjonar over.
Ei oppsummering av opphaldet er likevel på sin plass, i tillegg til skissebileta som er spreidd utover Flickr.
Det sler meg at Chicago er ein mykje venlegare by enn ein skulle tru, dei iskalde vindane frå sjøen og gangster-historia til tross. (Apropos den gangster-historia, så måtte eg sjølvsagt skaffa meg ein ordentleg gangster-hatt der borte, og nett slik ein vart anskaffa hjå Roberto's herrekonfeksjon på State street. Merket på hatten var "Untouchable", sjølvsagt til ære for etterforskingsgruppa som i si tid tok ned Al Capone, leia av norsk-amerikanaren Elliot Ness, ei fjern slektning. Og i eit tilfelle av total synchronicity, snåva eg like etter over dette klippet frå filmen The Untouchables, og la for første gang (ja, eg kan vera litt sløv av og til) merke til den heilt eklatante hommage til Eisenstein).
Ein annan ting som eg beit meg merke i, er at bakgrunnsmusikken i Chicago er så mykje betre enn heime. Ikkje at eg er spesielt glad i bakgrunnsmusikk, anten det no er i butikkar, på restaurant eller i heisen, men når han først er der, er det mykje betre at det er jazz-standardar som smyg seg gjennom øyregangane enn panfløyte-versjonar av gamle Elton John-hits. Eller, som tilfellet altfor ofte er, kommersiell radio, inklusiv reklamespots så irriterande at dei kan få stein til å grina.
Som ein ser, det er når ein kjem heim at ein forstår kor annleis alt har vore. Alt i USA verkar tilforlateleg og rett, det er nett som på TV, liksom. Og heime er alt berre dårlege etterlikningar. Fjella og høghusa er låge og ynkelege, hattane heilt fråverande, limousinane stutte og tronge, T-banen kort, kronglete og dyr, pubane anten folketomme eller stappfull av helgefyll, pølsene, smørbrøda, for ikkje å snakka om pizzaen, er små og puslete munnfullar, jamvel seriestarten i eliteserien er som ein fjert i motvind mot starten på NBA-sesongen, for ikkje å snakka om baseball, som rett nok kom i gang etter at eg var heime att. Men eg ante dunderet i det fjerne.
I amerikanske aviser var det nok mindre stoff om det demokratiske primærvalet enn i norske, men likevel rikeleg, og i tillegg til dei mange symbolske motsetnader som kjem opp, kan ein tenkja på fenomenet at ei senator frå New York står mot ein frå Chicago. I kor stor grad er dei geografisk representative, tru? Kjølig, effektiv New York-attitude mot ordrik, romantisk Chicago-retorikk? Midtvestens romslege hjarta mot det store austkysten sin cerebrale kynisme? Slik kan ein òg konstruera amerikanske historier, og sjølv om eg veit lite eller ingenting om New York, synest eg å merka, djupt under det skyskrapartøffe ytre i Chicago, at byen verkeleg er solid planta i midtvesten, forankra i præriens rurale langmodigheit.
Ein legg sjølvsagt òg merke til eit ikkje ubetydeleg lillebror-kompleks i "Den andre byen" (eit kallenamn som ikkje har noko med storleik å gjera, det kjem av at den første brann ned på 1870-talet). Det er viktig, men ikkje sjølvsagt, for Chicago å skryta på seg ting som er både størst, eldst og først. Som bergensar kjenner eg meg igjen i dette, like mykje som i det konstante nærværet av sjøen, som rett nok er innsjø der over.
Eg trur nok at eg har tenkt meg tilbake. Namnet Chicago vert sagt å tyda både "stinkdyr" og "viltveksande lauk" (visstnok same ordet på det aktuelle indianerspråket), og i eit siste tilfelle av snåle samantreff har eg oppdaga at byen er like gamal som Vadsø, og hadde 350 innbyggjarar i 1833. Slik kan det gå.
