Positivt

Ikkje akkurat nyhende lenger, men eg registrerer at Morgenbladet og Dagens Næringsliv nok ein gong utmerkar seg som avisene som aukar opplaget mest. Det er oppløftande, men ikkje overraskande, ettersom desse avisene i like stor grad utmerkar seg ved å skriva som om lesaren var eit vakse menneske som kan både lesa og tenkja, medan andre aviser, med VG og Dagbladet i spissen, kappspring i retning eit fiktivt og truleg ungdommeleg og kjøpesterkt publikum som ikkje maktar nokon av delane.
Personleg fekk eg nok då Dagbladet (trur eg det var) utstyrte eit bilete av sentrale norske politikarar med snakkeboblar for å illustrera ei sak om kva dei hadde sagt til eller om kvarandre. Viss eg vil ha snakkeboblar, kjøper eg eit teikneseriehefte. Same avis vekte merksemd noko tidlegare med å la ein rollefigur frå såpeseria "Offshore" kommentera nyhende frå Nordsjøen, og sidan har akeferden inn i det virtuelle og fiktive halde fram. Når Dagbladet skriv om Hotel Cæsar, handlar det om kva figurane i serien foretek seg, målet synest å vera at kultursidene i avisa skal vera ei fullgod erstatning for å tilbringa kvelden framfor fjernsynet. Men då vert òg ein kveld framfor fjernsynet ei fullgod erstatning for å lesa kultursidene i Dagbladet, og dermed går dei over til å konsentrera seg om kva som kjem til å skje i framtidige episodar. Slik politikk-dekninga i aukande grad handlar om kva som kjem til å skje framover, kven som kjem til å gå av og kven som kjem til å verta vald eller oppnemnd, ei heilt misforstått oppfatning av kva politisk analyse går ut på.
Når Dagens Næringsliv skriv om Hotel Cæsar over to sider denne laurdagen, handlar det om dei som står bak, og om serien si rolle som rekrutteringsgrunn for norske filmarbeidarar. Og sjølvsagt om pengar og marknadsmekanismar i TV-bransjen. Ting du ikkje finn ut ved å sjå serien på fjernsynet, med mindre du er veldig oppteken av rulletekstar.
Eg veit ikkje om det er for optimistisk, men ein plass i framtida øynar me kan hende ein slutt på den særnorske situasjonen der ein sausar saman tabloid vås og freistnader på seriøs journalistikk i same avis, slik at ingen får det dei vil ha, men alle får noko å irritera seg over.