Overstått

Han har gjort sin lille bit for å sørga for at Varangerfestivalen vart til for seksogtjuande gong, og er for så vidt nøgd med det. Men ikkje med lokalblekka, som tross mannsterk innsats og innleigde krefter ikkje greide meir enn tre konsertmeldingar (i tillegg til, må han skunda seg å leggja til, masse reportasje). Og ja, det svir at hans eige prosjekt ikkje vart funne verdig sakkunnig vurdering. Den æra gjekk til Hiromi Uehara, Sissel Kyrkjebø og Maria João. Eg trur i grunnen ikkje nokon av dei sit og niles konsertmeldingane i nett det her bladet. Akkurat som musikkritikarane i andre blad ikkje akkurat hiv seg på flyet for å få med seg kva Lars O. Haugens orkester eller Ebenezer and the liberators driv på med.
Og det er det som svir litt nett no. Det har brygga ein stund, i ulike samanhengar. Konserten fekk rett nok fyldig førehandsomtale, men ingen kritikk. Og korleis i alle dagar skal ein då kunna koma nokon veg, tenkjer han, utan kvalifisert motstand, utan det blikket utanfrå som seier noko meiningsfullt om det som vert gjort, og ikkje berre rapporterer at det vert gjort?
Han prøver til og med å innbilla seg at eit grundig slakt ville vore betre enn dette stille skuldertrekket. Men det ville det kan hende ikkje. Det er vel helst når ein har gjort noko ein sjølv synest er bra at ein gjerne vil ha nokon til å seia kor bra det er. Sjølvsagt.
Men ikkje berre. Han kjem til å tenkja på kor lite tilfredsstillande det kan vera å få ros hjå sine eigne. Det er slik det er å vera i utkanten, av nasjonen eller av populærkulturen. Ein har sitt eige lille publikum som seier at alt er fint, og så kjem ein til å tenkja: Ja vel, men kva så? Er der ingen som kunne tenkja seg å koma og ropa at keisaren ikkje har klede på? Om ikkje anna, så for at han kunne svara at av og til er det fint å vera naken?