Prisdryss

Ungdomsverksemda Suksess UB, som skribenten er mentor for, lever opp til namnet og sikra seg ikkje mindre enn fem prisar i fylkesmeisterskapen i dag, mellom dei den gjevaste av alle: Beste ungdomsbedrift. Godt jobba, jenter!

Puh...

Lang dag. Femårsjubileumsfeiring på biblioteket med presentasjon av nye og gamle bøker og mini-bokbad med Karin Bjørset Persen og "Skyggeboksing". Før det eit langt lunsjmøte med Origo Kultur, midt imellom friidrottstrening, deretter programkomitémøte i Teaterentusiastene. Spilleløyve er i boks, no skal hovudrollar fyllast opp. Så viss det er nokon mannfolk der ute som er glade i å kle av seg, dansa og synga, er det berre å gjera seg klar. Audition etter påske. Følg med, følg med...

Positivt

Ikkje akkurat nyhende lenger, men eg registrerer at Morgenbladet og Dagens Næringsliv nok ein gong utmerkar seg som avisene som aukar opplaget mest. Det er oppløftande, men ikkje overraskande, ettersom desse avisene i like stor grad utmerkar seg ved å skriva som om lesaren var eit vakse menneske som kan både lesa og tenkja, medan andre aviser, med VG og Dagbladet i spissen, kappspring i retning eit fiktivt og truleg ungdommeleg og kjøpesterkt publikum som ikkje maktar nokon av delane.
Personleg fekk eg nok då Dagbladet (trur eg det var) utstyrte eit bilete av sentrale norske politikarar med snakkeboblar for å illustrera ei sak om kva dei hadde sagt til eller om kvarandre. Viss eg vil ha snakkeboblar, kjøper eg eit teikneseriehefte. Same avis vekte merksemd noko tidlegare med å la ein rollefigur frå såpeseria "Offshore" kommentera nyhende frå Nordsjøen, og sidan har akeferden inn i det virtuelle og fiktive halde fram. Når Dagbladet skriv om Hotel Cæsar, handlar det om kva figurane i serien foretek seg, målet synest å vera at kultursidene i avisa skal vera ei fullgod erstatning for å tilbringa kvelden framfor fjernsynet. Men då vert òg ein kveld framfor fjernsynet ei fullgod erstatning for å lesa kultursidene i Dagbladet, og dermed går dei over til å konsentrera seg om kva som kjem til å skje i framtidige episodar. Slik politikk-dekninga i aukande grad handlar om kva som kjem til å skje framover, kven som kjem til å gå av og kven som kjem til å verta vald eller oppnemnd, ei heilt misforstått oppfatning av kva politisk analyse går ut på.
Når Dagens Næringsliv skriv om Hotel Cæsar over to sider denne laurdagen, handlar det om dei som står bak, og om serien si rolle som rekrutteringsgrunn for norske filmarbeidarar. Og sjølvsagt om pengar og marknadsmekanismar i TV-bransjen. Ting du ikkje finn ut ved å sjå serien på fjernsynet, med mindre du er veldig oppteken av rulletekstar.
Eg veit ikkje om det er for optimistisk, men ein plass i framtida øynar me kan hende ein slutt på den særnorske situasjonen der ein sausar saman tabloid vås og freistnader på seriøs journalistikk i same avis, slik at ingen får det dei vil ha, men alle får noko å irritera seg over.

Porten

Skia er henta ut frå lageret og smurt inn med så mykje festesmurning at eg kunne spasert oppover veggen med dei. Eg likar det slik. Glipptak er kanskje noko av det verste eg veit. Vervarslinga sa vind og snøbyger, i går var det kuling, men morgonen (eller formiddagen, det er tross alt laurdag) opprann med sol og silkeføre.

Tok ein annan veg til skihytta enn til vanleg. Opp gjennom Tomaselvdalen. Det er fint å gå der det ikkje er spor, etter kvart ikkje eingong skuterspor. Stille. Snø ligg over nedbøygde dvergbjørketre og lagar mjuke former og blå skuggar. Harespor og kvite rypekull som flyg opp lenge før me nærmar oss.
Høgt oppe i dalen, ovanfor Langvatnet, renn ein liten bekk nedetter fjellet. Om vinteren frys han sakte til og formar ein gedigen issvull forma som to nokså intrikate søylar. Derav namnet isporten.

Etterpå vart det kaffi og svele på skihytta og nedoverbakke heile vegen heim. Fin dag.

Planetarisk

I høve den vakre fullmånen i ettermiddag og formørkinga i natt:

Her ved fjellet Mielgevarre (frå "Venus i fjør", ca. 2002)

Brystfjellet vart
Melkevarden
og vintermånen syg
lys over sovande by,
kvitt.

Plagar seg sjølv og likar det

Han lærer aldri. Seint heim frå jobb, akkurat tid til å kasta i hop ein rask middag, hiva han innpå, kraftslumra på sofaen i ti minutt, hiva seg i bilen til idrottshallen og der finst ikkje den ting i verda han har mindre lyst til enn halvannan time med i grunnen meiningslaus fysisk aktivitet som å springa opp og ned ei åtti meter lang stripe tartan langsmed ei fotballbane full av støyande ramp og dei tusen fotballane deira som flyg vegg og tak i mellom.
Og kvar gong er det likevel like moro undervegs og like godt etterpå. Og kvar gong er han like støl og hjelpeslaus dagen etter, like sliten og full av ulyst neste gong tida nærmar seg for å trena. Han lærer aldri.

Pictures! We got pictures!

Teaterentusiastene.

Fra Pulverteatret: Merete og Linda...

...Kristin og Seraphin...

...Geir...

...og Stian!

(Alle foto: Gry J. Johanin)

Publisert

Ut på våren (vil eg håpa) kjem ein antologi med noveller frå barentsregionen der underteikna er ein av bidragsytarane. Elles novellar av mellom andre Ingeborg Arvola, Tore Høgås og konkurransevinnar Ingar Henriksen samt ei mengd russiske forfattarar som eg veit sørgeleg lite om. Oppdateringar følgjer.

Protege?

Frå ein uvanleg lang og diverre litt slurvete artikkel frå Varangerfestivalen i fjor av Mark Sabbatini for All About Jazz:

It was no better or worse than a typical concert by youths in their mid teens but, as is often the case, at least one noteworthy talent stood out.
Singer Andreas Martin Jacobsen Korren (sic), 14, hailed as a local protege, showed aggressive vocals and stage manner, cutting cleanly through the instrumental ensemble while maintaining a keen awareness of range. His voice has deepened beyond the childhood stage, which local observers said has allowed him to take a notable step up, and there was none of the shyness or forced bravado seen in his female co-singer and numerous other students.

Er det lov å vera bittelitt stolt?

Plata som aldri døyr

Det er 20 år sidan "Blåmann! Blåmann!" vart spelt inn. Eg kjøpte mitt eksemplar for 11-12 år sidan, og sidan har det rulla og gått i ei lang rekkje CD-spelarar. Vakkert og trist. No skal Vold & Co endeleg ut og framføra musikken live. Det kan bli fint.

Pulverisert

Dagen etter pulverteaterpremierefest, og han er litt rusten, litt sliten, litt urven til og med, men glad, ja. Bilete frå premieren kjem så snart han får uteska nokon frå fotograf Gry, elles er å melda at det gjekk brillefint, akkurat passe mange og passeleg entusiastiske tilskodarar (ordføraren var der til og med, om enn ikkje i embets medfør), og entusiastene var sitt eige, fantastiske, entusiastiske sjølv. Neste gong er i april, og då vert det endå mykje betre...

Poetisk komet vender tilbake

Eg veit de har venta i spenning, ja, og faktisk: Nye Kuiper er ute (berre ignorer nettsida, det har kome i alle fall to nummer sidan ho vart oppdatert sist). Første 2008-utgåve skiltar med tre tekstar av underteikna, og eit bilete han berre er sånn måteleg nøgd med, frå slammen i Tromsø i oktober. Elles mykje fint å lesa. Løp og kjøp. Eller endå betre: Abbonér. Verda treng eit nordnorsk litteraturtidsskrift.

Pulverhelga er over oss

Puh! Tre dialogar og tre monologar på tre timar på ein fredagskveld. Teaterentusiastene er det snålaste og vakraste ensemblet eg har vore borti nokon gong, trur eg. Om du hadde spurt dei om dei kunne måla byen grøn, hadde dei spurt kva tid det skulle vera ferdig. Om du bad dei symja til Svalbard, ville dei spurt kva dei skulle gjera når dei kom fram. Noko litt nysirkus-aktig, kan hende, med flammesluking, dans og sjonglering? Eller kan hende ein Hamlet? Eg likar den innstillinga. Laurdag kveld er det forestilling på Kolibri. Det vert rart og fint, trur eg. Og rart og fint er ein veldig god kombinasjon. No må eg finna nokre gode tekstar om torsk. Og Kina.

Pøh!

Hjarteforma konfekt eller ikkje, kva er det som er så himla romantisk med ein biskop som vart avretta for trua si?
Det surrar litt vel mykje tekst i hovudet mitt for tida: revynummer, pulverteatermonolog, fiskesongar og gamle dikt som skal lesast på ny. Dessutan vil det ikkje slutta å blåsa og snøa, endå det har halde på så lenge no at det er skiføre på austveggen og klake på alle vindauga. Katten stiller seg tvilande ved døra og skuttar seg for vinden når eg opnar. Men han fær ut likevel, driftene er sterkare enn fornuften, og enno har eg ikkje fått gjelda han.
På den positive sida er eplesideren frå i fjor flasketappa og ferdig, enno er det nok bacalao igjen til ein middag til, og snart er det helg (som om ein fekk mindre å gjera av den grunn).

(Første freistnad)
Æ står her åleina ved steinen på stranda,
stormskurt og glatt og hard liksom mæ
Æ stryke den saltvaska flata med handa
å øve på ikke å tenke på dæ.

Ein månad att til Chicago. Yea.

Pjusk

Ein gjeng med sinte basiluskar har invadert det sinnrike systemet som kan omdanna det mest forseggjorde og velsmakande måltid han tar til seg til rein skit. Så skribenten held seg heime, i kort og trygg fråstand til toalettet, og puskar med sitt. Ser film og synest synd på seg sjølv og skriv dikt og synest synd på seg sjølv og prøver innimellom å læra seg utaboks monologen han hadde tenkt å framføra på laurdag. Den vanskelege biten er byrjinga og den djupaste desperasjonen. Det hjalp litt å sjå britisk film, så lenge sidan sist. Trur det må ha vore Billy Elliot, denne fine kjensla av å smila og grina på ein gong. Riff-raff. Raining Stones. Life is sweet. Secrets & lies. Brassed off. Kvar ville britisk film vore utan Maggie Thatcher?

Pussig

Hm. Av ein eller annan grunn byrjar alle overskriftene så langt i post-journal på P.

Postkort frå Murmansk

Kjem det før meg, så har hjarta mitt mista seg her
mellom dei gamle trehusa øvst i bakken og dei
glisande rimkledde kranene på hamna
eller eg har tenkt for lenge på dette:
Kva skriv ein postkort for, i
Storbritannia, den gang postkort
og sommarferie
var noko nytt og framand sende
arbeidskameratane kort til dei
som var i Blackpool
og vandra i svart/kvite stimar
med sixpence og side skjørt inn og ut
nedover piren ut over sanda, det
lange tidevatnet drukna folk
kvar sommar, dei
vart ståande på sandbankar, avskorne
frå stranda medan det kalde vatnet i
irskesjøen
fylde skjørta og knestrømpene med vekt
numne i knea sto dei og ropte
og av og til
kom ein båt fram i tide, ofte
-- og særleg i mørkret -- ikkje.
"Wish you were here" skreiv kameraten
heime i Manchester,
Birmingham Brighton Liverpool Newcastle
on Tyne attmed spinnehjulet,
dreiemaskina, skulle ønskja
du var her,
tenkjer eg på medan kranene på hamna i Murmansk
løfter betongelement, stålkonstruksjonar,
containarar over på tog, på bilar, stablar dei opp
i sinnrike rekkjer og høgder der gaffeltruckane
når fram og finn dei jakkene, det fatet, den
fargerike vesle ballen blant mange andre
som vesle Valodja fekk til fødselsdagen
og ein laushund stakk av med i kjeften
berre dagar seinare, Valodja var alltid
skeptisk til hundar etter det, han
vart kan hende mange år sidan til dømes
truckførar og gift
med ei songlærerinne med slekt i Sochi
som sender postkort
frå Svartehavet og ønskjer at
dei var der, i det varme, solfylte landet
med små tidevannsskilje og mørke netter
medan Murmanskfjorden
hevar og senkjer seg
som djupe, hikstande, sterke
andedrag, som før eit skrik eller
etter at ein har grete,
menneskja pustar grunt, gjennom nasen
for å skåna halsen for den sviande, kalde
lufta i februar, skulle ønskja
at dei var der.
Men om kortet
kjem etter meg fram,
slik det ofte hender, er alt dette
likevel sant.

Popsongar

Nokon har spurt om han kan skriva ein poplåt. Det kan han ikkje, men han veit omtrent korleis det byrjar: Ved ein stein i fjæra. Vidare synest det klårt at låta kjem til å handla om kjærleik. Og hat. Dette vert interessant.

Pulver! Teater!

Det er nesten ikkje til å tru, men på laurdag (altså den sekstande den her månaden) vert det kaféteater på Kolibri i Vadsø. Program? Anar ikkje enno. Men bra blir det. Aktørar? Teaterentusiastene, sjølvsagt. Pulverteateret startar i åtte-tida og varar til det er ferdig. Innstuderinga startar... på fredag.

Post-it

På tallause oppfordringar (to er tallaust nok for meg) og av lutter skrivetrong kjem skribenten krypande attende til tastaturet. Eit anna tastatur, ein annan plass, bla, bla, bla, vidløftige metakommentarar i bøttar og spann, titt-tei, her er jei og så bortetter: Post-journal (å gud, så fiffig, da) er omsider ein realitet.