Alder ingen hindring

I sitt treogtjuande år greide fordundre meg bilen å passera EU-kontrollen utan andre merknader enn ei gåen lyspære. Ein skulle vel ikkje gleda seg over slikt, bilkøyring er ikkje akkurat berekraftig i eit globalt perspektiv, jamvel om CO2-nøytralisering etter den anerkjende syltetøyglas-metoden er innført i skribenthushaldninga. Men eg er glad i gamle ting som framleis kan brukast. Eg er glad i bruktbutikkar og klede som har gått i arv, antikvariat og manuelle kjøkkenreiskap. Eg likar ting som let seg reparera. Eg er altså ikkje berre ein rullande fåre for klimaet, men eit vandrande trugsmål mot verdsøkonomien, som jo berre kan halda seg flytande ved at nyare og skjørare ting uavlateleg vert produsert og teke i bruk - og ut av bruk. Difor har eg stor forståing for at verdas regjeringar ilar til med å hjelpa finansnæringa når dei har kuka det til for seg, medan milliardane neppe sit like laust når eg eller Arktis eller den bengalske tigeren slit. For korkje eg, Arktis eller den bengalske tigeren bidreg i nemneverdig grad til å halda hjula i gong. Tvert om. Heile tida driv me og legg oss framføre desse hjula, som heldigvis er robuste nok til å rulla vidare over folk og landskap, slik dei har gjort sidan hjulet vart oppfunne ein gong i ei svunnen fortid. Det er sant som dei seier, ein treng ikkje finna opp hjulet på nytt. Me treng berre halda dei i gong.