Alfabetet er til endes

Sjeldan har eg opplevd større glede over eit dikt enn den gongen Liv Lundberg introduserte meg for Inger Christensens "Alfabet". Vel hadde eg lese det før, men dette verket synest bunnlaust om ein gjev seg i kast med det.
Så når eg høyrer at Inger Christensen er borte, melder først og framst lysta seg til å endå ein gong å drukna seg i ein tekst stor nok til å bada i, dykka djupt og undrast over alt det fargerike, levande som finst der nede. Og om aldri så komplekst, kor enkelt og trøystande opnar det vel ikkje: "Aprikostrærne findes". Alt vondt i verda synest oppvegd ved konstateringa av dette enkle faktum.
"Alfabet" lever ikkje opp til namnet, det ender (med katastrofe) lenge før alfabetet gjer, ute av stand til å følgja opp sin eigen indre logikk, slik menneskelivet alltid ender lenge før det skulle, lenge før det fulle potensialet den enkle byrjinga ber løfte om, er realisert.